Sonsuza kadar sürmesini istediğim, hiç uyanmasam dediğim bir kış uykusu, ölüm uykusuydu sanki...
Ne bahar özlemi, ne aşk yağmurları...
Hiç biri yağmasın, baharda gelmesin, yağmurlarda içimde biriksin istiyordum...
Sonra bir gün ilk defa bir düş gördüm, bu düş kalbimi uykudan uyandırdı...
Düşümde gördüğüm yemyeşil yaprakları, sarılmaya hazır kocaman gövdesiyle dallarını açmış, beni kucaklamaya can atan bir çınar ağacıydı...
Tüm görkemiyle karşımda dikilmiş ona koşmamı bekliyordu, bense emin olamıyordum..
Ya dallarında sallanamazsam, ya ona sarıldığım zaman bu güzel düş biterse, sadece düşümde kalırsa...
Ama artık uyumak istemiyordum, en azından bir kerecik de olsa çınar ağacının gölgesinde oturmak, gözlerimi kapayıp, başımı gövdesine yaslamak ve o güzel baharı doyasıya içime çekmek istiyordum...
Tüm gücümü toplayıp son bir gayretle ağaca doğru koştum, koştum..
sonra birden uykuda olmadığımı farkettim...
Uyanmıştım ve çınar ağacının gölgesindeydim artık...
Nisan 2011
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder